Wat is het toch ongelovelijk moeilijk om steeds maar tegen de gedachten te blijven vechten. Te herkennen dat ze voortkomen uit depressie, er niet naar luisteren. Mijn energie lijkt er door weg te lekken en zodra ik mijn energie kwijt ben wordt het zwaarder. Eerst eten,…..dan drinken,……dan snijden en soms geen van deze want dan ben ik te bang om me te bewegen. Bang voor wat de gedachten me ingeven. Medicijnen heb ik natuurlijk maar een medicijn dat deze momenten voorkomt heb ik nog altijd niet gevonden. Gek eigenlijk, om dit hier zomaar te schrijven.