depressie.startpagina.nl

gedachten

  • Anonymous avatar

    Ianthe

    Wat is het toch ongelovelijk moeilijk om steeds maar tegen de gedachten te blijven vechten. Te herkennen dat ze voortkomen uit depressie, er niet naar luisteren. Mijn energie lijkt er door weg te lekken en zodra ik mijn energie kwijt ben wordt het zwaarder. Eerst eten,…..dan drinken,……dan snijden en soms geen van deze want dan ben ik te bang om me te bewegen. Bang voor wat de gedachten me ingeven. Medicijnen heb ik natuurlijk maar een medicijn dat deze momenten voorkomt heb ik nog altijd niet gevonden. Gek eigenlijk, om dit hier zomaar te schrijven.

  • Anonymous avatar

    hans.jongsma@quicknet.nl

    Hoi Ianthe

    Ik vind dat niet zo gek, om je problemen van je af te schrijven.

    Je schrijft tegen je gedachte vechten, ik denk dat je sommige gedachten los kan laten waar je niet tegen hoeft te vechten, andere gedachten met iemand kan bespreken en tegen gedachten vechten die zullen zich steeds weer herhalen, maar ook die moeten als het mogelijk is op de duur losgelaten kunnen worden.

    Groeten Hans.

  • Anonymous avatar

    Ianthe

    Hallo Hans,

    Bedankt voor je reactie. Ik weet dat je gelijk hebt maar………ja natuurlijk, een maar want ik ben depressief en mijn hoofd doet er alles aan om elke gezonde gedachte om te buigen naar iets negatiefs. Ik heb me eerder in deze situatie bevonden en snap wel een beetje hoe het werkt. Hoewel ik beter geworden ben in het herkennen van de signalen en gedachten lijkt het alsof mijn “negatieve ik” ondertussen een zelfde soort training gevolgd heeft. Het is haast alsof ik mezelf saboteer. Alsof ik mezelf probeer te overtuigen dat ik beter op kan geven, uit kan stappen. Het beetje gezonde verstand brult dan nog……neee, dat mag je niet doen, je hebt zoveeeeel te verliezen.

    Misschien is het niet gek om problemen van me af te schrijven maar terwijl ik dit doe voel ik me schuldig. Hoe kan ik verantwoorden een ander, jou, met dit soort gedachten, gevoelens te belasten?

    Toch ben ik je dankbaar want ik voel me heel even gehoord.

    Een groet vanaf deze kant van een beeldscherm,

    Ianthe.

  • Anonymous avatar

    hans.jongsma@quicknet.nl

    Hoi Lanthe.

    Bedankt voor je antwoord, soms moet je je schuldig voelen, dat is een uitnodeging om nog sterker te worden en toch je problemen op papier te zetten.

    Soms tref je een persoon die goed luisteren kan, die wil helpen met wat mogelijk is, dus schrijf aub.

    Het beetje gezonde verstand brult dan nog……neee, Laat dat steeds sterker worden, dat kan je voeden door je andere problemen zoals negative gedachte van je af te schrijven

    Sterkte er mee en groeten.

    Hans.

  • Anonymous avatar

    Ianthe

    Hallo Hans,

    Bedankt. Je weet het goed te zeggen. Ik durf gewoon haast niet maar ik wil het proberen….

    Veel van mijn gedachten komen uit het gevoel dat ik alleen ben of anders gezegd ik voel me eenzaam. Alleen ben ik zeker niet en dat is maar goed ook. Er zijn een paar mensen die me erg dierbaar zijn. Toch vertellen mijn gedachten me dat ik ze dit niet aan mag doen, een leven met mij. Een leven met iemand die zo somber is. Ik ben als de dood dat ik dit doorgeef. Dat mijn nalatenschap depressie zal zijn en herinneringen aan een vreselijk depressief mens. Mijn gedachten gaan er naar uit om maatregelen te nemen (voor deze mensen) zodat ik uit kan stappen met een gevoel dat het oké is. Pffffff, dit valt me echt niet mee. Ik laat het even hierbij.

    Een groet van hier. Ianthe.

  • Anonymous avatar

    Ianthe

    En nou lees ik wat ik gister geschreven heb en denk ik: dit wil ik helemaal niet!, dit ben ik niet! ik lijk wel gek! wat is er in godsnaam mis met me? waarom ben ik niet in staat om normaal te zijn, want dit is toch niet normaal!

    Ik ben een mislukkeling. Geen werk meer, geen opleiding waar ik iets mee kan, niets bijzonders bereikt en nu geen ruimte meer om iets te doen. Ik heb fybromyalgie en ben altijd moe. Al zou ik iets willen dan weet ik niet meer waar te beginnen. Als ik vacatures bekijk is er altijd wat. Het werk is te zwaar, wie past er op mijn kinderen, ik heb geen geld voor oppas, ik snap de tekst in de vacature niet, wat voor opledingen zijn dat, ik snap soms zelfs niet wat er gevraagd wordt want het is alsof alle banen een vreemde naam hebben. Het is allemaal zo uitzichtloos.

    Ik snap niet hoe ik me hier beter van moet voelen.