hopeloos

donnaatje78

23-10-2010 13:42

Hoi,
Ik voel me zo hopeloos. Weet niet waar ik een oplossing moet zoeken.
Wil even mn verhaal kwijt. Hoop op (h)erkenning en tips.
Ik ben een vrouw van nu 33 jaar, opgegroeid met 1 zus in een gezin met een zeer onzekere moeder met depressieve buien. Kreeg van haar te horen dat het “nooit iets met mij zou worden”. Ik zou het niet redden als moeder en als huisvrouw. Wel raar eigenlijk, want ondertussen was ik haar iedere avond bij het eten aan het troosten, omdat ze het leven niet meer zag zitten. Dan zei ze tegen mn vader: “het hoeft van mij niet meer. Wat heb ik nou? Ik heb alleen die meiden!” Vader wist er niets mee te doen en ging zwijgend zitten roken. Zus werd boos en stormde naar boven. Ik ging dan maar mn moeder troosten.
Moeder was onvoorspelbaar en perfectionistisch. Als ik als kind een glas water liet vallen oid kreeg ik steevast te horen “kun je nou helemaal niets goed doen?”
Zus was een “lastige” puber. Reageerde veel van haar verdriet en onzekerheid op mij af, zo is me met de paplepel ingegoten dat ik lelijk ben. En daar had en heeft ze ook wel gelijk in. Vaak had ze slaande ruzie met mn moeder en ik trad op als mediator. Zus proberen vrolijk te krijgen en huilende moeder weer troosten.
Zus kreeg boulimia. Heeft ze nu nog steeds, met soms heftigere periodes dan anders.
Toen ik 15 was ging mijn zus uit huis.
De relatie van mijn ouders ging door een dal. Mijn vader werd verliefd op een kennis van ons. En weer zat ik er tussen in. Vader huilend tegen mij “ja maar ik kan er toch ook niets aan doen wat ik voel, ik ben gewoon verliefd op haar”. Het rare was dat ze die kennissen gewoon bleven zien en dat mijn vader bij het afscheid de vrouw dan een kus recht op de mond gaf. Moeder natuurlijk verdrietig en boos en die kwam met haar gevoelens ook bij mij terecht.
Ik was klaar met mn middelbare school en kon gaan studeren. Maar wat? Geen enkel idee wat ik eigenlijk zelf leuk vond. Op aanraden van de mensen op me heen ging ik psychologie studeren. Iedere dag 1,5 uur reizen naar de VU. Ik miste aansluiting bij andere studenten en bracht heel veel tijd alleen door. Ik merkte dat ik steeds meer in mijn eigen wereld ging leven. Ik merkte ook dat ik iets had ontdekt waar ik goed in was, waar ik wél de discipline voor had: afvallen. Omdat ik veel alleen was kon ik heerlijk veel wandelen, sporten en oefeningen doen en niemand die me erop aansprak dat ik te weinig at.
De studie vond ik veel theoretischer dan ik had verwacht.
Daarom ging ik het jaar daarop op HBO niveau Maatschappelijk Werk doen. Ik ging ondertussen door met afvallen en sporten. In het 2e jaar brak ik tijdens een workshop. Ik begon met huilen en leek niet meer te kunnen stoppen. Ik kreeg angstaanvallen en durfde niet meer alleen met de trein naar school te gaan. Besloot om hulp te gaan zoeken voor mijn eetprobleem. Heb half jaar in het AMC gelopen bij een psychiater, toen kon ik zelf wel verder dacht hij (en ik ook).
Thuis knapte er ook iets, ik huilde en huilde en in overleg met mijn ouders besloot ik het studeren on hold te zetten. Ik ging wel werken.
Tot mijn verbazing werd ik bij mijn 1e sollicitatiegesprek voor receptioniste aangenomen. Heerlijk vond ik het dat ik niets moeilijks hoefde te doen, dat er geen hooggespannen verwachtingen waren. Ik stroomde door naar een andere afdeling waar ik meer administratief werk ging doen.
Op dat werk begon mijn eerste relatie. E. was een rebel in het bedrijf, een jongen met een grote bek en een nog grotere muur om zich heen. Na een tijd bleek hij mij wel leuk te vinden. Ik snapte er niets van. Was verliefd op het gevoel dat iemand mij leuk vond. We kregen een relatie waarin na een periode van verering zo leek het wel, gevolgd werd door psychologische spelletjes. Ik liet met vernederen, ik was verdrietig maar wist niet hoe ik de situatie weer op de rails kon krijgen.
In die tijd heb ik een aantal maanden wat minder contact gehad met mijn beste vriendin. Tijdens een avond uit samen besloot ze me te vertellen dat ik de slechtste vriendin ooit was, dat ik altijd alleen maar aan mezelf dacht en aan E. en dat ze het belachelijk vond dat ik zomaar met hem het bed in was gedoken. Ik kon hier eigenlijk niet op reageren, was helemaal flabbergasted. Ik was pas op mijn 21e door E. ontmaagd, na een relatie van 3 maanden. Het was voor mij zo speciaal dat iemand mijn hoof'd én mijn lichaam de moeite waard vond.
Maar ik vond het ook vreselijk dat zij zich zo gekwetst voelde. We hebben na die avond veel gesproken, hoewel zij aangaf dat ik wel heel erg mn best zou moeten doen, want ik deed dit nu alleen omdat zij erover was begonnen. Heb aangegeven dat het nooit mijn bedoeling is geweest dat zij zich zo alleen voelde, dat ik spijt had dat ik hier blijkbaar verantwoordelijk voor was en dat ik onze vriendschap de moeite waard vond om mn best ervoor te gaan doen. Ook aangegeven dat ze me gekwetst had door te zeggen: “en dan duik je zomaar met hem het bed in”. Zij bleef wat dat betreft echter bij haar standpunt.
De relatie met E. ging ondertussen van kwaad naar erger, de psychologische spelletjes werden gemener en ik ging me steeds onderdaniger gedragen. Ik besloot er een punt achter te zetten.
Enkele dagen later had ik daar alweer spijt van, want nu hield niemand meer van me naar mijn gevoel, maar E. wilde neit meer terug.
Tot ik ander werk kreeg. E. ging me in ene brieven schrijven van tig kantjes met spijtbetuigingen en liefdesverklaringen. Besloot ons nog een kans te geven. E. was in die periode depressief en we hebben daar samen doorheen gevochten. Toen zei hij in ene dat hij twijfelde en na enkele weken zonder contact stuurde hij me een mail waarin hij zei er geen vertrouwen meer in te hebben.
In die periode ging ik net op mezelf wonen en ontdekte ik drank als roesmiddel. Ik verslonste, betaalde huur en rekeningen niet meer en dacht alleen aan het volgende biertje. Ik wist wel dat ik niet goed bezig was, maar het duurde even voor ik besloot hulp in te schakelen. Toch de Jellinek gebeld en intake gehad. Mijn ouders waren boos. Ik maakte hen zo'n beetje te schande. Ik had volgens hen helemaal geen drankprobleem en maakte het zelf erger dan het was.
Ik raakte clean en ben dat 1,5 jaar gebleven. 1,5 jaar waarin het redelijk met me ging, hoewel ik erg gespannen was door de druk van schulden die ik had opgebouwd.
Via Relatieplanet leerde ik G. kennen. We mailden heen en weer en het klikte. We spraken af en - thank god - hij was niet afgeschrikt door mijn uiterlijk. We kregen een relatie. Ik was superonzeker en achterdochtig. Toen bleek dat hij stiekem veel contact had met zijn ex, en gelogen had over zijn veelvuldig contact met een andere ex, schoot ik door in mijn achterdocht. Ik ging zijn mail lezen. Schaam me daar nog steeds heel erg voor. Ik zag dat hij vanaf zijn vakantieadres (motorreis in Thailand) veel had gemaild naar zijn ex en ook refereerde aan telefoongesprekken die ze hadden. Mij had hij in die tijd slechts 2 x een sms gestuurd. Durfde er echter neits mee te doen, want ik wilde mezelf niet laten kennen als achterdochtige psycho. Dus verviel ik in een Koude Oorlog-voering. Geen dingen uitspreken maar tussen de regels door kwam mijn woede en verdriet wel naar boven.
Ik kwam er ook achter dat hij vóór hij mij had benaderd op Relatieplanet hij mijn zus op dezelfde site had benaderd. Toen we het hier over hadden zei hij: “je zus is ook aantrekkelijker dan jij”.
Tijdens deze relatie ben ik 2 x zwanger geweest, doordat ik vreselijk onsecuur was met de pil. 2x een abortus laten plegen. Terugkijkend kan ik me niet voorstellen hoe ik hier zo gevoelloos mee heb kunnen omspringen. Ik was zelf gewoon een onverantwoordelijk kind.
De relatie ging wat slechter tot ik in zijn mail liefdesverklaringen aan een onbekende dame las. Het was duideljk dat hij verliefd op haar was. Het was over tussen ons. Ik vroeg hem nog zijn mailwachtwoord te veranderen omdat ik bang was niet sterk genoeg in mijn schoenen te staan om te garanderen dat ik zijn mail niet meer zou lezen.
Ik ging weer volledig los aan de drank en had ook cannabis als maatje aangenomen. Veel periodes van gebruiken en clean zijn volgden. Verbazingwekkend genoeg ben ik al die jaren nog gewoon aan het werk geweest. Op dit moment ben ik 3 functies in 1: Office Manager, Directiesecretaresse en P&O Manager. Mensen moesten eens weten hoe fucked up ik ben in mijn hoofd maar goed…
Heb veel periodes antidepressiva geslikt. Op dit moment ben ik clean (6 maanden) en slik ik geen antidepressiva. Dat laatste is misschien niet zo handig, maar ik merk dat ik, als ik aan de ad zit, mijn grenzen niet meer weet en eroverheen laat gaan.
Nu voel ik me alsof ik niet meer verder wil. Ik wil eigenlijk gewoon niet meer leven en ik begrijp niet waarom ik op deze aarde ben gezet. Het leven voelt als een strijd, een strijd die ik altijd lijk te verliezen. Ik zou zo graag eens geluk willen voelen, maar ik weet niet wat me gelukkig maakt.
Ik lees mijn warrige verhaal eens na en irriteer me aan mijn gekozen slachtofferrol. Maar weet niet hoe ik deze moet omdraaien. Hoe ik zelf weer grip krijg op mijn leven, hoe ik zefl mijn geluk kan vinden en kan sturen. Het is een vaag en lang verhaal, maar voor nu lucht het me in ieder geval een beetje op.
Als mensen willen reageren zou het heel fijn zijn, hoewel ik enigszins bang ben voor harde reacties. Maar ja, dan moet ik het maar neit op een openbaar prikbord zetten.
In ieder geval bedankt voor het lezen.
Fleurtje

25-10-2010 09:14

Wat een verhaal joh!!!!!!!!! Je kan het allemaal goed opschrijven en verwoorden!/ Wat ik dan denk als je dit zo leest..zie je het niet?
Ik kijk vooral naar oorzaak en gevolg. Kan je dit ook zien. Kan je zien wat de oorzaak is en waarom je leven gelopen is zoals het gelopen is??
Want ik zie vooral een kind wat geen kind heeft kunnen zijn maar zich als een volwassene heeft moeten opstellen. Blijkbaar omdat er geen ouders waren die die rol innamen.
Een kind hoort kind te mogen zijn. Liefde te kunnen krijgen en “zorgeloos” door het leven te kunnen gaan waarbij ze zich veilig voelt. De basisbehoeften, werd daar in voorzien door je ouders?
Heb je genoeg liefde gehad??
Heb je hulp??
Wat een vragen he, kijk maar of je ze wilt beantwoorden.
In ieder geval sterkte!!
hvh

26-10-2010 16:04

Hoi Donnaatje,
Wow wat een verhaal! maar ik herken me in heel veel dingen, ik ben een jonge vrouw van 29 jaar. ook ik kom uit een gezin met problemen, mijn beide ouders zijn alcoholverslaafd. Ik heb een zus. Tijdens mijn jeugd is mij (om een heel lang verhaal kort te maken) duidelijk geworden en gemaakt dat ik niet aan de verwachtingen van mijn ouders kon voldoen en mijn zus op een voetstuk stond en nog steeds staat. Ik heb veel voor mijn zus moeten zorgen, in de zin van dat zij mee kon komen op school, dat zij niet gepest werd en dat zij gelukkig was.De relatie tussen mij en mijn ouders is heel moeizaam. Ze verkiezen nog steeds mijn zus boven mij (het is mijn eeneiige tweelingzus), nu is zij vrij ernstig ziek en ik ook. Ik heb reuma dat de laatste jaren aan het verslechteren is. toch maken zij de keuze voor mijn zus te zorgen en mij eigenlijk te negeren. ze vragen niet hoe het gaat, ze gaan niet mee naar afspraken als ik daarom vraag, ze komen niet bij mij langs. (in de tijd dat ik nu uit huis ben zijn mijn ouders 2 x uit zich zelf bij mij langs geweest) bij mijn zus komen ze iedere week en soms meerdere dagen per week, ik heb gelukkig een hele lieve vriend die zich aan veel dingen kan relateren. Dit is slecht een korte impressie van mijn leven.
Alles wat er in het verleden is gebeurt, en dat is heel veel, heeft er voor gezorgd dat van heel veel dingen last heb, ik ben ongelofelijk onzeker, bang, emotioneel, ik begin dingen te ontwikkelen waar ik niet mee door een deur kan. Ik loop nu onder behandeling van een psychotherapeut en ik krijg prozac.
Ik zal eerlijk bekennen dat ik het moeilijk vind dit te schrijven en ik zit er letterlijk van te trillen.
Ik wil best wat verder in gaan om mijn leven maar dit wil ik graag in vertrouwen doen!
Ik hoop echt dat je er kracht uit kunt putten dat je niet alleen bent!
Heel veel sterkte
S.
Just me Thea

27-10-2010 00:02

Voor hopeloos en I Love that.
Wat jullie hebben veel mee gemaakt waar in jullie je zelf constant moesten bewijzen, hier niet waardering voor kregen waar jullie zo naar smachten. Jullie wilde ook graag horen hoe goed jullie waren, dat je er leuk uit zag. Een troostende arm voor als het niet goed ging. Zo zochten jullie door veel te doen voor zus en je ouders aandacht waar je ook weinig waardering voor kreeg, en dit jullie vertrouwen heel erg beschadigd kan zijn.
Maar lees het eens terug Hoe sterk en liefde jullie zijn geweest. En neem nu de tijd om aan jullie zelf te denken maak die vergelijkingen met jullie zussen niet dat is verspilde tijd.
Jullie mogen erg trots zijn op wat jullie allemaal gedaan hebben, zorg nu maar goed voor jezelf.
En voor hopeloos maak weer een afspraak met een psychiater of huisarts zodat deze je naar de juiste hulp kan door verwijzen.
Groetjes en sterkte
donnaatje78

27-10-2010 18:50

Hoi Fleurtje,
Dank je wel voor je lieve en betrokken reactie.
Ik zie de oorzaken en gevolgen zoals jij ze noemt wel, ik heb meerdere therapieën gehad waarin dit thema meerdere keren naar voren kwam. Omdat ik zo “onveilig” ben opgegroeid kan ik liefde niet zorgeloos benaderen. Ik ben altijd op m'n hoede, blijf het kleine kind dat vroeger niet wist wanneer ze het wel of niet goed deed, altijd bang voor afkeuring.
Ik heb gelukkig ook écht wel liefde gevoeld, alleen was dit niet een onvoorwaardelijke liefde, ik kon altijd wel iets doen of zeggen waardoor die afkeuring genadeloos toesloeg. Ik weet zeker dat mijn ouders van me houden en dat ze destijds hun best hebben gedaan en mij niet hebben willen kwetsen.
Waar ik nu mee zit is: ok, dit is gebeurd en het was niet zo veilig als wenselijk was. Maar goed, hoe nu verder. Ik ben nu volwassen en zelf verantwoordelijk voor mijn eigen gevoel, hoe maak ik welke concrete stappen om los te komen van dat onzekere kind in me, hoe kan ik dit kind troosten en het gevoel geven dat ze goed is, gewoon zoals ze is. Dat ze mooi is, zoals ze is. Hoe kan ik mijn eigen rust daarin vormen, in plaats van steeds hulpeloos wijzen naar het verleden, want daar schiet ik uiteindelijk niets mee op.
Daarnaast merk ik dat ik de laatste tijd een soort rebelsheid in me heb, een woede die altijd onder de oppervlakte sluimert, en die eruit komt als ik het gevoel heb dat mensen verwachten dat ik me wel aanpas aan hen, mijn gedrag aanpas aan hún gevoelens. Ik heb de neiging om te gaan schreeuwen: NO WAY, het is genoeg geweest, ik wil geen rekening meer houden met jouw kwetsbaarheden en jouw tics, denk je dat ik soms geen kwetsbaarheden heb, jullie passen je maar een keer aan aan mij! IK BEN OOK GEKWETST en IK wil ook weleens dat mensen met MIJ rekening houden.
Dit gevoel komt de laatste tijd te pas en te onpas naar boven, in situaties waarin het uiten van dit gevoel buitenproportioneel zou zijn (doe ik dan ook niet).
Aan de ene kant vind ik het wel goed dat dit gevoel naar boven komt, het voelt als een extreme vorm van (eindelijk) mijn grenzen aangeven. Nu nog een middenweg vinden tussen hysterisch reageren en reëel reageren. En daar zit ‘t ’m in: ik weet niet wat reëel is, analyseer mijn gevoelens continu en vraag me af of ze wel overeenstemmen met de realiteit. Waarop ik weer denk: ja, wie bepaalt welke gevoelens wel en niet “gepast” en “proportioneel” zijn. Kortom, ik verzand in mijn gedachten, houd de gevoelens dan toch maar binnen, maar merk dat deze wel naar buiten willen en dat dan ook doen in de vorm van boosheid op mezelf.
Mijn hemel, wat een egolap tekst :-).
Mocht je tips hebben, heel fijn.
donnaatje78

27-10-2010 19:10

Hoi S. (Take That komt trouwens weer in NL he?!),
Eng kan het zijn om alles zwart op wit te zetten he? Het zijn nare gevoelens waar je eigenlijk niet aan wil denken en als je ze dan intypt dan “zijn” ze er echt. Wel fijn dat je reageert en ik voel me zeker gesterkt door de wetenschap dat ik niet alleen ben. Ik hoop jij ook een beetje.
Wat een verhaal zeg. Ik word helemaal boos en verdrietig als ik het lees. Wat zijn je ouders blind voor wat ze je aan doen op deze manier. Wat hebben ze weinig zelfreflectie.
Hoe kunnen ze niet zien dat ook JIJ een kind bent (dat zeggen ouders toch altijd: “je blijft altijd mijn kind”, ook al ben je volwassen) dat gekoesterd wil worden, omdat je een lief, waardevol en mooi mens bent.
Klinkt alsof jij de “sterke” bent van de 2 zussen. En dat is op zich niet zo erg denk ik, maar WAAROM denken mensen dandat jij als “sterke” en zorgende vrouw geen behoefte hebt aan erkenning, aan waardering, aan onvoorwaardelijke liefde. Sorry, zit ik hier boos te wezen, heb jij ook niets aan.
Het lijkt me heel pijnlijk zoals er met je wordt omgesprongen. Heb je hier weleens over gesproken met je ouders?
Heb je weleens uitgesproken hoe alleen je je hierin voelt en hoe zij jou hierin kunnen helpen?
En hoe bevalt je therapie? Krijg je handvaten aangereikt waarmee je dat gat kunt opvullen.
Het is heel moeilijk om jezelf als nummer 1 te behandelen, als niemand je dat ooit geleerd heeft.
Sorry, ik wil je graag opbeurende dingen zeggen, maar die komen nu even niet.
Weet alsjeblieft wel dat jij lief mooi en gewoon goed bent, gewoon zoals je bent. Je bent een waardevolle aanwinst voor deze wereld, zonder jou zou de wereld een heel belangrijk mens missen.
Je bent het waard om te worden bemind. En het is hún blindheid en onvermogen én gemis, en helaas een groot verdriet voor jou, dat zij dit niet zo kunnen uitdragen.
Liefs
donnaatje78

27-10-2010 19:16

Hoi Thea,
Dank je wel voor je warme woorden.
Klopt wat je zegt, als een bus. Ik probeer goed voor mezelf te zorgen (lukt steeds beter, kleine vooruitgangen merkbaar :-)), merk alleen dat ik nog altijd de behoefte heb aan anderen die mij een goed gevoel over mezelf geven.
Ik weet rationeel wel dat dat niet klopt, en dat ik wat dat betreft een bodemloze put voor complimentjes ben, omdat ik me eigenlijk niet zo goed kan voorstellen dat ik die complimentjes blijkbaar wél verdien (in tegenstelling tot vroegere ervaringen).
Kom niet meer zo goed uit mn woorden, maar wilde zeggen: dankjewel. Je woorden zijn warm en komen aan en dat is heel erg welkom.
Liefs
Fleurtje

28-10-2010 09:16

Hoi hoi
Wat goed dat je de oorzaken en de gevolgen hebt kunnen leren zien. Je weet dus waarom je de persoon geworden bent, die je nu bent,
Dat er ook een goor gemis is geweest. Vond je dat niet pijnlijk te ontdekken? IK zelf vond dat erg moeilijk. Had een bepaald beeld van mijn ouders, had altijd begrip gehad waarom zij zo waren maar vergat daarbij ook dat ik, het kind, recht had op liefde. Het was voor mij moeilijk om dat te zien naast ook de positieve kanten van mijn ouders.
Je schrijft over boosheid, Onder boosheid ligt vaak een andere laag, nl verdriet. Zou dit kunnen kloppen en zou dat verdriet in kunnen houden, het gemis wat je vroeger gehad hebt?? De liefde, de zorgeloosheid, het vertrouwen? Of is het verdriet om de gemiste kansen? Dat je nu iemand bent die heel anders had kunnen zijn, waarvan haar leven rooskleuriger had kunnen verlopen als……………………
Het is goed als je hier aandacht aangeeft maar vooral ook uiting. Huil, wordt (gecontroleerd) boos. Als je die gevoelens kunt uiten en dat kan op verschillende manieren komt er op een gegeven moment rust.
Aan de andere kant klinkt je boosheid ook als een soort mechanisme dat in werking treedt als jouw grenzen worden overtreden. Een mechanisme dat zegt tot hier en niet verder..!!!!!!!!!!!!!!
Dat is helemaal niet erg!! Dit heb je vroeger niet gekund en nu kan dat kind het wel. Dat is grote winst!!!!! Dat je niet gelukkig bent met de mate van boosheid komt misschien toch wat ik hierboven geschreven heb??
Weet je wat mij na de therapie erg geholpen heeft? Om me steeds af te vragen wat MIJN wensen verlangens en behoeften waren.
Ik ben veel dichterbij mijn gevoel gekomen. Zint me iets niet dan merk ik dat meteen en kijk ik wat ik eraan kan doen. Heel langzaam ben ik mijn nieuwe ik gaan ontdekken, heb ik mensen in mijn leven toegelaten waarbij ik me prettig voel. Waar ik mezelf bij kan en mag zijn, die iets toevoegen.
Door een gemis in mijn jeugd, blijven er triggers op de loer liggen, Het gevoel van afwijzing ik ken het eigenlijk niet meer ook omdat ik merk dat ik zelf keuzes kan maken. Dit is een proces..stap het leven in..vertrouw op je gevoel en op je eigen kracht.
Het feit dat er zoveel weerstand, boosheid komt als er iets gebeurt wat je niet zint, wijst hierop. Gebruik het op een goede manier. Durf nieuwe wegen in te slaan..doe positieve ervaringen op en soms gaat het mis …en wat dan nog.. als de basis steeds breder en sterker wordt, kan je dit steeds makkelijker opvangen.
Laat het verleden los en richt je blik op de toekomst…jij kan die bepalen!!!!!!!!!
en ——————————————————-
> Hoi Fleurtje,
>
> Dank je wel voor je lieve en betrokken reactie.
>
> Ik zie de oorzaken en gevolgen zoals jij ze noemt
> wel, ik heb meerdere therapieën gehad waarin dit
> thema meerdere keren naar voren kwam. Omdat ik zo
> “onveilig” ben opgegroeid kan ik liefde niet
> zorgeloos benaderen. Ik ben altijd op m'n hoede,
> blijf het kleine kind dat vroeger niet wist
> wanneer ze het wel of niet goed deed, altijd bang
> voor afkeuring.
> Ik heb gelukkig ook écht wel liefde gevoeld,
> alleen was dit niet een onvoorwaardelijke liefde,
> ik kon altijd wel iets doen of zeggen waardoor die
> afkeuring genadeloos toesloeg. Ik weet zeker dat
> mijn ouders van me houden en dat ze destijds hun
> best hebben gedaan en mij niet hebben willen
> kwetsen.
>
> Waar ik nu mee zit is: ok, dit is gebeurd en het
> was niet zo veilig als wenselijk was. Maar goed,
> hoe nu verder. Ik ben nu volwassen en zelf
> verantwoordelijk voor mijn eigen gevoel, hoe maak
> ik welke concrete stappen om los te komen van dat
> onzekere kind in me, hoe kan ik dit kind troosten
> en het gevoel geven dat ze goed is, gewoon zoals
> ze is. Dat ze mooi is, zoals ze is. Hoe kan ik
> mijn eigen rust daarin vormen, in plaats van
> steeds hulpeloos wijzen naar het verleden, want
> daar schiet ik uiteindelijk niets mee op.
>
> Daarnaast merk ik dat ik de laatste tijd een soort
> rebelsheid in me heb, een woede die altijd onder
> de oppervlakte sluimert, en die eruit komt als ik
> het gevoel heb dat mensen verwachten dat ik me wel
> aanpas aan hen, mijn gedrag aanpas aan hún
> gevoelens. Ik heb de neiging om te gaan
> schreeuwen: NO WAY, het is genoeg geweest, ik wil
> geen rekening meer houden met jouw kwetsbaarheden
> en jouw tics, denk je dat ik soms geen
> kwetsbaarheden heb, jullie passen je maar een keer
> aan aan mij! IK BEN OOK GEKWETST en IK wil ook
> weleens dat mensen met MIJ rekening houden.
> Dit gevoel komt de laatste tijd te pas en te onpas
> naar boven, in situaties waarin het uiten van dit
> gevoel buitenproportioneel zou zijn (doe ik dan
> ook niet).
> Aan de ene kant vind ik het wel goed dat dit
> gevoel naar boven komt, het voelt als een extreme
> vorm van (eindelijk) mijn grenzen aangeven. Nu nog
> een middenweg vinden tussen hysterisch reageren en
> reëel reageren. En daar zit ‘t ’m in: ik weet
> niet wat reëel is, analyseer mijn gevoelens
> continu en vraag me af of ze wel overeenstemmen
> met de realiteit. Waarop ik weer denk: ja, wie
> bepaalt welke gevoelens wel en niet “gepast” en
> “proportioneel” zijn. Kortom, ik verzand in mijn
> gedachten, houd de gevoelens dan toch maar binnen,
> maar merk dat deze wel naar buiten willen en dat
> dan ook doen in de vorm van boosheid op mezelf.
>
> Mijn hemel, wat een egolap tekst :-).
> Mocht je tips hebben, heel fijn.
AffyCharlie

01-11-2010 00:38

Wat opvalt in je verhaal is de partners die je gehad hebt.
Het is een feit, dat we of we het leuk vinden of niet vaak een partner kiezen die vertrouwd is in de zin, dat hij/zij kenmerken heeft die we al kennen. Dit betekent, dat iemand die opgegroeid is in een gezin waarin ze altijd kreeg te horen dat ze niets waard was (geen leuke, maar wel een bekende/vertrouwde situatie) vaak onbewust zal kiezen voor een partner die uiteindelijk dezelfde signalen uitzendt. Is er een duidelijker manier om iemand te laten weten dat je haar de moeite niet waard vindt, dan voor een ander te kiezen? Bovendien, een partner die verliefd wordt op een ander is ook iets dat voor jou bekend terrein is: je vader was verliefd geworden op een ander.
Dat je zelfbeeld zo negatief is, is geen wonder. Ik durf er heel wat onder te verwedden dat je helemaal niet zo lelijk bent als je zelf denkt. Vergeleken bij de fotomodellen die ons ruime mate worden voorgeschoteld, moeten we qua uiterlijk bijna allemaal afleggen.
Toch denk ik dat je alle reden hebt om niet negatief over jezelf te denken. Misschien ben je nu niet, waar je zou willen zijn, maar je levensverhaal getuigt van veel doorzettingsvermogen en volhardendheid. Als ik lees wat je hebt meegemaakt en hoe je je staande hebt weten te houden, dan neem ik m'n petje voor je af.
Ik weet even niet meer wat je over het volgen van therapie hebt geschreven. Het lijkt me in ieder geval niet verstandig om in je eentje verder te worstelen. Je bent een heel eind gekomen, lees je eigen verhaal nog maar eens goed. Je hebt alle reden om niet te wanhopen, want dat laatste stuk op weg naar kunnen zijn wie je bent …. waarom zou je dat met goede begeleiding niet redden als je al zoveel problemen hebt overwonnen? Er zijn zoveel vormen van therapie, daar moet haast wel iets bij zitten wat bij je past. Je kunt ook aan online therapie denken als je je veiliger voelt als er een bepaalde afstand is.
Ik hoop dat je de weg vindt, die je nodig hebt.
eda

12-12-2018 20:15

Hey,
Miss ben ik te jong voor deze soort zaken (ik ben 13jaar). De woorden die je hebt gebruikt hebben me diep geraakt. Ik ben ook hopeloos, ik heb mezelf zelfs gesneed. Ik ben beu om alleen maar te huilen, om alleen maar aan andere te denken terwijl ik zelf veel problemen heb! Ik ben beu om te doen alsof ik blij ben, beu om mijn gevoelens niet kan laten tonen, beu om te leven! Beu om iedereen die ik heb kwijt te raken! En ik kan het aan niemand vertellen ik vertrouw niemand daarom ben ik het beu alles in me eigen houden en aan niemand te kunnen vertellen. Ik besef ook dat ik te jong ben voor zelfmoord, er is nog een hele leven dat ik heb. Maar ik kan het niet meer volhouden! Het leven is tegen! Ik heb een kleine zus als ik naar haar kijk zie ik dat ze blij is en kijk naar mij. Ik ben helemaal kappot ik wou dat ik te tijd kon terugdraaien. E

hopeloos

donnaatje78

Fleurtje

hvh

Just me Thea

donnaatje78

donnaatje78

donnaatje78

Fleurtje

AffyCharlie

eda