Mijn man is depressief

mariska123

29-09-2010 00:58

Hallo,
Ik denk dat mijn man zwaar depressief is. En ik weet niet wat ik moet doen om hem te helpen, aangezien hij zichzelf niet wilt helpen.
Een aantal jaar geleden heeft hij met een burn-out thuis gezeten. Na een maand en een goed gesprek op zijn werk ging het weer stukken beter.
Een jaar later zijn we geemigreerd, vol goede moed en hoop op een nieuwe toekomst.
Hij zou aan zichzelf gaan werken in “ons” nieuwe land en dan zal alles vanzelf wel goed komen, waren zijn beloftes.
Nu twee jaar later kan hij er zelf niet meer uitkomen en ik weet niet meer hoe ik hem moet helpen.
Afspraken worden niet meer nagekomen. Vrienden bijna niet meer bezocht. Hij zit enkel nog maar binnen en elke suggestie van mijn kant om iets te ondernemen, wordt afgedaan met “ik ben daar veelte dik voor” of een “ik ben moe/ziek”.
Soms moet ik zelfs met onze twee jonge kinderen door de kou of regen naar buiten voor boodschappen, omdat hij de energie niet heeft even met de auto te gaan.
Hij staat pas rond een uur of 1 op elke dag, om vervolgens plaats te nemen op de bank.
Daar gaat hij liggen met een deken en komt daar de gehele dag niet meer van af. Hij speelt enkel computerspelletjes (soms echt geweldadige spellen, die niet geschikt zijn voor de leeftijd van onze kids).
Hij ligt daar continue rond te commanderen etc.
Onze kids worden vaak weggestuurd met een “laat me met rust”.
Vooral onze oudste lijdt eronder, zelfs tot aan weer 's nachts in bed plassen aan toe.
Al zijn buitenschoolse activiteiten worden vaak op het laatste moment afgezegd met een “papa is ziek”.
Het breekt mijn hart zijn teleurstelling te zien.
Ik ben wel bezig met mijn rijbewijs, zodat ik dat allemaal op kan vangen.
Maar dat is ook juist het laatste beetje van hem zelf, wat ik niet kan doen of overnemen zeg maar.
Ik zit er onderhand ook zo doorheen en verlang naar een beetje rust en zou vooral die stomme tv het liefste het raam uit gooien.
Het wordt steeds erger, er wordt totaal geen rekening gehouden met mij of met onze kinderen.
Ik wil hem zo graag helpen, maar alles wat ik zeg is onzin.
Ik zou graag jullie advies willen hebben hoe ik hier het beste mee om zou kunnen gaan. En wat ik zou kunnen doen om hem te helpen.
nog een kleine aanvulling… hij zegt ook vaak dat er niemand van hem houdt of tegen onze jongste van 1: “Jij bent de enige die van mij houdt”. Ook praat hij over dat hij het liefste zichzelf van een gebouw af zou willen gooien en dan niet neer komen, maar enkel willen vallen. Of dat hij van een brug af wilt springen. Dat soort dingen…
Sorry voor mijn wellicht wat warrige verhaal, zo voelt het momenteel ook voor mij.
Lieve groeten Mariska.
Fleurtje

29-09-2010 07:43

Hoi
Welkom hier
Het belangrijkste is je man zo te motiveren dat hij wel hulp zoekt.
Wat ik uit jouw bericht proef, is dat je man de boel manipuleert! Zolang jij en je kinderen zich aanpassen aan zijn gedrag, is er voor hem
geen enkele noodzaak om zelf hulp te gaan zoeken. En zo blijft deze situatie in stand.
Zouden er lichamelijke oorzaken zijn voor zijn gedrag?? Is dat ooit onderzocht? Dat zou ik als eerste eens voor elkaar proberen te krijgen.
Ik zou toch proberen een gesprek met je man te hebben waarin jij aangeeft wat echt niet kan en wat je niet wilt. Ook ten aanzien vasn de kinderen
is dat beter!!!!!!!!!!!!!!! Lukt het niet, zoek dan zelf hulp want dit zal van kwaad tot erger gaan vrees ik.
Oh en vergeet niet dat medelijden in dit geval niets oplost, jullie zullen in actie moeten komen om deze situatie te veranderen en erger te voorkomen!!!!!!
Je klachten van je kind, het bedplassen, vind ik een signaal om er iets aan te doen!!!!!!!!!!!!!!!!!. Is de oudste een jongen of een meisje??
Groetjes
Dikkertje Dap

29-09-2010 08:48

Beste Mariska,
De dingen die jij beschrijft klinken idd als een zware depressie. Nou kent het woord depressie verschillende vormen en gradaties, zoals depressies door omstandigheden, een depressie genetisch bepaalt en noem maar op. Een burn-out daarentegen is werk-gerelateerd (veel over te vinden op internet).
Mensen die depressief zijn, zijn vaak niet te bereiken of bereikbaar voor welk argument dan ook! De gedachten zitten zo ingebakken tussen de oren dat een buitenstaander alles op alles zal moeten zetten om hierdoorheen te dringen.
Ik zat zelf te denken aan een afdeling van Altrecht voor mensen met depressieve partners en hoe daarmee om te gaan.
Ik kan uit jou verhaal niet opmaken in hoeverre jou man bereid is tot hulp, want dan is de meest laagdrempelige stap als eerste de huisarts, en vanaf daar weer verder kijken.
Nu zou je natuurlijk ook als eerste zelf je huisarts in vertrouwen kunnen nemen, en wat fleurtje al zegt, het bedplassen van je kindje bespreekbaar maken want dat is zorgelijk!.
Mogelijk (en ik ben er geen voorstander van, maar soms ontkom je er niet aan), is een tijdelijke medicatie iets voor je man om de scherpste kantjes er vanaf te halen. En wat ik al zei; dan is het de vraag waar dit alles vandaan komt en als je daar een antwoord op hebt (en uiteraard je man), van daaruit verder gaan zoeken waar je de juiste hulp kunt vinden.
En blijf, ook al dringt het misschien niet altijd door, je man zeggen cq confronteren met het gezinsleven, met wat het met jou en de kinderen doet en wat de eventuele gevolgen van zijn gedrag zouden kunnen zijn. Let wel; dreigen met dingen (zoals weggaan), zullen geen zin hebben. Probeer vanuit het punt waar je nu zit de externe mogelijkheden te benutten maar wacht er niet te lang mee.
Wens jou heel erg veel sterkte en hoop dat je laat weten hoe het jullie vergaat.
Liefs van Dikkertje Dap(tu)
mariska123

29-09-2010 12:03

Heel erg bedankt voor jullie reacties. Het op te schrijven helpt ook al wat om het op een rijtje te zetten.
Dat hij de boel manipuleert zit wel wat in idd.
Een gesprek met hem is heel erg moeilijk; alles wat ik zeg is simpelweg onzin.
als ik zeg dat ik vermoed dat het bedplassen van onze oudste (een jongen) komt door de situatie op dit moment, is dat onzin “een kind van 6 kan toch geen stress hebben”.
Onze zoon vroeg me pas zelfs of ik niet meer van zijn broertje hield dan van hem, ik vroeg waarom hij dat vroeg. Zijn antwoord: “Omdat papa altijd zegt dat hij zijn beste vriend is en tegen hem zegt dat hij van hem houdt”.
Hij is sowieso al heel erg gevoelig en heeft dus heel goed door hoe de situatie is.
Mijn man was pas een weekje weg geweest, noodzakelijk familiebezoek.
Dus ik zei iets van, “we gaan papa wel missen he”, zijn reactie: “Maar dan kan hij ook niet meer tegen jou schreeuwen”.
Zo is de situatie dus, vreselijk.
Ik vind ook dat ze op dit moment een vreselijk voorbeeld in mijn man hebben.
Als ik hem iets zeg over zijn gedrag, zegt hij: “Pas maar op anders kom ik niet meer thuis”. Iets wat hij ook tegen onze oudste kan zeggen, met een “dan weet je dat dat mamas schuld is”. Zoon weer overstuur ik hem gerust stellen: “papa gaat nergens heen hoor”.
Het komt altijd op een: “Laat me gewoon met rust, dan komt alles wel goed”.
Maar laat hem dus al maanden met rust, dit is het resultaat.
Voel me onderhand ook enigszins opgebrand en vreselijk alleen.
Zucht… Naar de huisarts gaan, zal hij niet doen. Omdat hij simpelweg iets heeft van “wat is het probleem dan”.
Groetjes
Fleurtje

29-09-2010 18:07

Hoi Mariska
Kan jij hem aangeven wat het probleem is??
Want als hij het probleem niet ziet, wordt het wel heel erg moeilijk.
Je zou kunnen vragen of hij gelukkig is en zo nee waarom dan niet?
Ben jij trouwens gelukkig? Zie jij het zitten met hem?
Heeft hij altijd weinig inlevingsgevoel gehad of is dat sinds hij “depressief” is.
Vergeet niet een depressief iemand, dreigt niet gauw met weggaan maar is eerder bang om zelf verlaten te worden.
Een tip: Iemand neemt zoveel ruimte als die krijgt.
Jij en je kinderen lijken op hun tenen te lopen voor hem.. dat kan en mag niet. Zo'n situatie is ongezond voor iedereen.
Misschien kunnen jullie samen naar de huisarts en als hij dat niet wilt, dan kan je altijd beslissen om samen met je kinderen hulp te zoeken!
Het zijn maar wat tips, uiteindelijk “moet” jezelf een keuze maken als je man niet wilt!
Sterkte en denk aan jezelf!
Eindelijk Happy

08-10-2010 01:46

Hoi Mariska, bekend verhaal. Ik voel zo met jou en je kinderen mee. En met je man. Wat ik ernstig vind, is dat ie geen actie wil ondernemen om van zijn depressie af te komen. Dat ie iedereen meesleurt in zijn ellende. Het is moeilijk als je je zó slecht voelt om ook maar iets te ondernemen, maar je bent het aan jezelf en je omgeving verplicht vind ik.
Ook ik ben ‘zo’ geweest. Ik was zwaar depressief. Toen onze dochter een jaar lang veel huilde kon ik het niet meer aan. Ik kon niet anders dan in bed liggen; zitten was al te veel. Ik deed alles wat in mijn macht lag om het haar niet te laten merken, toonde mijn liefde, probeerde haar positieve aandacht te geven, maar dat was veel minder dan ik denk dat een kind nodig heeft. Tegen mijn man was ik vaak niet te harden, ik voelde me zó alleen, had zo veel pijn in me.
Onze dochter begon toen ze wat ouder was rekening met me te houden, voelde zich verantwoordelijk. Veel te verantwoordelijk voor een kind van 4, 5 jaar oud. De rollen waren bijna omgedraaid. Ondertussen is ze 11 en ze vertoont gedrag wat direct herleidbaar is naar die periode.
Aan de reacties van jouw kinderen hoor je ook al welke invloed dit op hen heeft. Er móet verandering in de situatie komen. Dat zijn jullie aan je kinderen verplicht. Je man is hiertoe zelf niet in staat of stelt zich niet open. Waarschijnlijk neemt ie zich vaak genoeg voor zijn kinderen beter te behandelen, maar zo lang hij zich zó voelt, is hij zichzelf al te veel.. Hij heeft dringend hulp nodig. En voor jullie is het ook belangrijk dat ie die krijgt, anders richt het nog meer schade aan. Denk dat het aan jou is om snel actie te ondernemen. Ga eens praten bij de huisarts wat de mogelijkheden zijn, omdat de situatie onhoudbaar is. En misschien kan er ook wel iets worden gedaan voor jullie kinderen. Dat ze ergens vrij kunnen praten.
Het klinkt misschien hard, maar ik zou er echt op staan dat ie er iets aan doet. Dat ie vecht voor zijn vrouw en zijn kinderen. Op deze manier tekent ie hen voor het leven.
Wat zegt ie als jij daar naar vraagt? Hoe ie zich voelt dat ie zijn kinderen en jou dit aandoet?
Wens je veel sterkte en een grote dosis doorzettingsvermogen. Word jij nou maar eens goed boos.
AffyCharlie

19-10-2010 00:42

Tjongejonge, wat een rot situatie.
Aan de ene kant heb ik zoiets van, als je depressief bent kun je helemaal niks meer, maar aan de andere kant … zelfs in mijn donkerste tijd telde ik de dagen af dat ik weer naar een behandelaar kon, want dan zouden we de situatie bespreken en kijken wat we nu voor stappen zouden kunnen nemen. Ik wilde niets liever dan van die vreselijke depressie worden verlost.
Als je de energie nog hebt om te schreeuwen tegen mensen, dan heb je ook de energie nog wel om bij een behandelaar te komen. Maar goed, je schreef dat hij niet naar de huisarts wilde omdat hij geen probleem zag. Daar heb ik een beetje moeite mee, eerlijk gezegd.
Hoezo geen probleem? De hele dag op de bank liggen is een normale gang van zaken voor hem? Voelt hij zich daar prettig bij? Is hij gelukkig met z'n leven? Is hij tevreden over zijn rol als man en vader? Dat zou ik hem eens vragen. Als hij ja zou zeggen, weet je waar aan toe bent. Een man die dus nooit iets zal veranderen aan zijn situatie. Aan jou de keus, hoe drastisch ook, of je met zo'n man verder wilt.
Zegt hij nee, dan geeft hij toe dat hij wel degelijk een probleem heeft. Dan is de volgende vraag of hij iets aan zijn probleem wil doen. Nee? Blijft alles bij het oude en aan jou weer de keus of je met hem verder wilt. Ja? Mooi, dan is de weg open om naar de huisarts te gaan en te bekijken wat er verder gedaan kan worden.
Als hij echt depressief is, is hij ziek en die ziekte moet behandeld worden, in ieders belang, ook in het zijne. Een goede medicatie kan zeker in de beginfase van een behandeling heel effectief zijn. Maar goed, dat ligt op het terrein van een behandelaar. Ik noemde het omdat mensen er soms weerstand tegen hebben, maar het beïnvloedt de beschikbaarheid van wat wel “boodschappenstofjes” worden genoemd, neurotransmitters, die bij een depressie ontregeld kan zijn.
Ik weet wat een depressie is en ga lang mee in begrip hebben voor, maar de situatie zoals jij die hebt omschreven is niet acceptabel. Daar moet iets aan veranderen, zeker in het belang van je kinderen. De enige die die verandering kan aansturen ben jij in dit geval. Je zult je grenzen moeten vaststellen en voor jezelf en je kinderen moeten opkomen vrees ik. Als je niets doet, verandert er niets. Zoveel heeft de geschiedenis je wel geleerd.
Een zware opgave, dat besef ik, maar als je wilt dat de situatie verandert heb je geen keus.
Ik wens je veel wijsheid en kracht.
171228

27-12-2011 15:42

Hoi Mariska,
Dit is de eerste keer dat ik op een forum kom, ik las je berichten en het lijkt wel of het over mijn situatie gaat. Heb zelf 3 kleine kinderen, en probeer ze ten alle tijden te beschermen.
Mijn man ziet zijn probleem ook niet.
Dat ik constant de pineut ben… prima… ook niet leuk maar ik red me denk ik wel. Maar de kinderen… ik vind dat zo naar.
Ik sta nu op het punt om hem de keuze te geven.
Hulp zoeken of ik zet de scheiding in. Eigenlijk wil ik dat ook niet, omdat ik bang ben voor mijn kinderen.
Nu heb ik de controle nog… maar wat als hij straks alleen met ze is.
Ben gewoon bang!
Jij bent nu meer dan een jaar verder, hoe is het met jou?
Groet

Mijn man is depressief

mariska123

Fleurtje

Dikkertje Dap

mariska123

Fleurtje

Eindelijk Happy

AffyCharlie

171228