Hallo,
Vanaf 2 februari ga ik stage lopen bij de GGZ.
Hier krijg ik te maken met depressieve mensen.
Graag wil ik me meer verdiepen in hoe dit voor deze mensen zelf is.
Dus aan de mensen die depressief zijn:
Hoe ervaren jullie dit?
Hoe willen jullie graag dat de begeleiding met jullie omgaan?
En wat moeten ze vooral NIET doen?
Verder is alles welkom wat jullie aan me kwijt willen.
m.v.g. Myrna
Hoi
Er is op psychowijzer wel info te vinden wat je wel en niet kan doen bij iemand met depressieve klachten.
Handig is ook om te lezen hoe verschillend mensen met een depressie zich kunnen gedragen.
Zelf vond ik het erg prettig als men mij mijn gang liet gaan. Niet aan me trekken om te praten. Als ik dat wou dan kwam ik er zelf wel mee.
Irritant vond ik het als mensen voor mij wilden zorgen..wilde het nl. graag zelf doen. Is denk ik ook mijn redding geweest.
Een ander gaat apatisch in een hoekje zitten, die moet je eigenlijk stimuleren de regie weer op te pakken.
Het is lastig om precies te zeggen wat je wel en niet kan doen, elk mens en elke klacht is weer anders.
Een luisterend oor is altijd goed…is heel wat anders dan medelijden hebben.
Depressieve mensen voelen zich vaak “slachtoffer” daar in mee gaan bevestigt de depressieve gedachtes..is dus niet goed.
Ik zou zeggen stort je erin… neem een afwachtende houding aan en je vindt je weg er wel in…
Beste Myrna
Voordat ik depressief werd wist ik niet eens wat een depressie was.
Mijn ervaingen zijn te veel om op te schrijven, kan je wel enkele punten mee geven die je kunnen helpen.
Let op gedrags veranderingen na het gebruik van ad's, ten eerste kan suicidaliteit verhogen, als mensen snel veranderen, drukker, geirriteerder worden, de ad weleens een manie kan oproepen bij mensen die een aanleg hebben voor bipolairiteit.
Iedere die te maken heeft ervaart een depressie op eigen manier, ook al zijn er veel overeenkomsten. Je hebt patiënten, die om een gesprek vragen maar ook mensen die geen hulp kunnen vragen. Bij deze patienten misschien een gesprek aan kan bieden, en nog beter een gesprek hebben op een vaste tijd. Ook waar ik me zeer aan kon ergeren, dat als de arts je wilt spreken, je direct bij je activiteiten wordt weggehaald. Je dan voor een blok werd gesteld, en er ook niet op voor bereid was. Je vaak de vragen die je had, niet meer wist.
Geef iemand na een separatie een na gesprek, want heb nog steeds vragen over een separatie, werd na een onenigheid, weggespoten en opgesloten in de separeer, werd pas wakker 24 uut later wakker was dus een dag kwijt, dacht eigenlijk dat mijn jongste zoon de volgende dag jarig zou zijn. Maar het was op de dag dat ik weer bij was, en weer even de afdeling op mocht, en toevallig van een patient te horen kreeg dat het 3 juli was. Dus dat mijn zoon jarig was, maar door dat ik even op de afdeling ging kijken, of iemand al geweest was, gelukkig was dat niet zo, kon ik die nog net afbellen. Daarna ging ik me omkleden om naar de verjaardag van mijn zoontje te gaan, vonden zij mij te druk. Het was lunch tijd, we hadden gegeten en werden alle deuren op slot gedaan. Had het wel gezien maar wist niet waarom, later werd ik geroepen liep niets vermoedend de gang in, werd door elf man een bepaald gedeelte van de gang ingesloten. Er werd nog gevraagd of ik vrijwillig mee ging, of dat het anders moest. Ik zei: "mag ik dan even mijn zoon feliciteren met zijn verjaardag. Nee dat kon niet, ik wilde bellen met mijn mobiel maar die werd afgenomen.
daarna werden mijn duimen keurig omgedraaid, en je wordt zo gedwongen om in gehurkte houding mee te gaan. Ik dacht dat ik door eenbuikwaartseomdraai los kon komen, wat ook wel bijna lukte als iemand die achter mij stond een voet van mij tegen hield.
Doordat mijn gewicht nu vol op de verplegers kwam die mij vast hielden, eentje verpleger niet sterk genoeg was om dit te dragen, een voet tegen zijn hoofd kreeg. En heb hier nog steeds geen spijt van, want deze man begreep totaal niks van de patienten.
In iedergeval werd ik weer de separeer in geduwd, je wordt uit gekleed en dan met 1,2,3 rennen ze snel mogelijk de separeer uit.
Waar ze netjes een scheurpak en een papieren onderbroek hadden klaar gelegd. Heb 4 dagen zonder ook maar even naar buiten te gaan om je te verschonen, je tanden te poetsen in dat @#!$!@#$ ding gezeten, heb ze maar gevraagd of ik een sigaretje mocht roken, dat mocht en ik rookte niet eens. Heb er totaal zeven dagen in gezeten en werd toen over gebracht naar een andere afdeling,
en daar vandaan weer naar een andere afdeling waar je ook weer in een soort separeer kamer werd gezet, kreeg je ook weer scheurjurk aan. In dat hok lag een matras op de grond, mijn kleren waren in de douche gestopt, die zat opslot. Dus douche en naar de toilet in dat hok kon niet. Je moest je ergens anders naar de toilet en douche, Bij goed gedrag kreeg steeds je iets meer in dat hok, eerst een soort poef wat als tafeltje fungeerde, later kreeg ik een kast waar de kleren in konden, en kon ik douche in mijn eigen hok. Zo kreeg je een bed, een tafel met een stoel. Je werd echt behandled als een klein kind. Naar buiten mocht ik ook niet, er was gelukkig wel een open terrein. Waar je heerlijk in de zon kon zitten.
Er is nooit een gesprek of uitleg geweest waarom het zo is gegaan.
Een ding weet ik zeker als de verpleging beter hadden geluisterd, en hadden geobserveerd, en niet het verkeerde etiketje hadden op geplakt. Dit nooit had gebeurd.
Neem mensen die je vertellen dat ze er een eind aan gaan maken serieus. Maak niet de fout dat als ze het zeggen, het niet doen, of om aandacht vragen.
Ik heb het in 2 opnamens mee gemaakt dat 4 mensen die niet serieus werden genomen, suicide hebben gepleegd.
En mijn ervaringen als ik depressief ben, j
e herkent jezelf niet,
gedachten waar je geen controlle over hebt.
Als je in de spiegel kijkt staat er een heel andere vrouw.
Je voelt tussen velen heel alleen, maar daar en tegen sluit je jezelf ook af voor buiten.
Je gedachten gelogen, door het leven zo bedrogen.
Houden van is er niet meer, alleen een herinnering aan hoe het eens was,
Alles is het tegenovergestelde van wie je eens was.
Wens je heel veel succes en volg je eigen manier van werken, en wordt geen kopie van een staandaard medewerk(st)er. Controleer jezelf, dat het geen lopendeband werk wordt.
Groetjes Just me Thea
Dit is een heel heftig verhaal Just me Thea en het maakt mij angstig maar ook realiseer ik me dat er mensen zijn die ergere dingen mee hebben gemaakt enge gebeurtenis.
Myrna, iedereen die het aankan om zijn verhaal hier neer te zetten is uniek en eigenlijk kan je niet spreken van het een is zwaarder dan een gebeurtenis van een ander.
Maar na het lezen van Thea's heftige verhaal kom je te weten wat anderen onderandere meegemaakt hebben.
Ik met mijn 28 jaar heb in die jaren ook zoveel meegemaakt en veel waar een kind helemaal niet mee bezig zou moeten zijn.
Als een oom van je aan je geslachtsdeel heeft gezeten stop je dat weg als kind en stel je voor hoe het is als je ouders vragen heeft of je oom net als bij mijn broer ook bij jouw geprobeerd je gesclachtdeel aan te raken?
Nee zei ik en dan stop je het nog verder weg nog iets dieper want ik zal nooit liegen, maar zo voelde het wel en met dat in het achterhoofd beleef je situaties anders.
Er groeien spanningen en op een gegeven moment breek je gewoon want de balast die je meedraagd is teveel.
Maar ik moest doorgaan ik moest presteren ook al had ik vervelende dingen meegemaakt en ik geloofde echt erin dat ik het verwerkt had en laat dat nou de grootste fout zijn die ik ooit heb gemaakt.
Maar kan je een kind kwalijk nemen dat hij zijn ouders geen verdriet wil doen?
Kan je van een kind verwachten dat hij op het moment dat ik ervoor uit het moeten komen ook daadwerkelijk mijn mond had opengetrokken?
Het leven heeft door ervaringen op te doen wel antwoorden gegeven alleen ik moest dat leren zien en dat kan je niet afdwingen en misschien maken sommige mensen die fout wel.
Ik heb ervaren hoe het is om door enthousiastme voor een onderwerp je veel meer bereikt dan gewoon iemand een naambordje te geven en hem/haar iets op te leggen van dit is het.
Een zin zegt eigenlijk alles ik heb er zo geen zin meer in maar zoals het nu gaat weet ik dat het de weg is.
En zie dat maar eens uit te leggen aan behandelaar cq andere mensen en dit zegt ook alles over hoe ik de mensen van GGNet in mijn regio zie.
Iemand die van een afstand toekijkt en die als het goed is steeds een beetje dichter bij te komt.
Dat is eng maar de enige weg voor een betere toekomst en wat zou een behandeling op moeten leven?
Voor mijzelf zou dat moeten zijn dat ik die balast die ik meedraag stukje bij beetje kwijt raak.
Ik zie zoveel mensen om me heen breken en dan denk ik ooit waren jullie gezond ooit deden jullie allemaal gewoon je ding maar wat is dat toch in het leven dat mensen breken?
Word er teveel van mensen verlangt en kunnen wij nog wel voldoen aan de eisen die gesteld worden uit het bedrijfsleven?
Het lijkt nu zo te zijn dat je je daar niet mee bezig moet houden zolang je niet gebroken bent maar ik bedoel het alleen maar prefentief er voor te zorgen om mensen zo te behoeden dat ze helemaal in elkaar donderen.
En hou me hiermee bezig omdat dat vragen zijn die ik heb omdat het sexueel misbruik in mijn jeugd niet het enigste is waardoor ik ingestort ben.
En misschien verlang ik als client wel teveel van een behandeling voor misschien maar als ik uiteindelijk alles zelf moet doen dan denk ik dat het goed is te vermelden dat het uiteindelijk zo is dat zonder de profesionals ik niet beter zal worden.
En heeft al die jaren niet onherstelbare schade opgeleverd?
Ja dat zijn allemaal vragen waar eigenlijk niet een antwoord zo op te geven valt en dat weet ik maar toch probeer ik achter gebeurtenissen de betekenis te zoeken.
Want ik kan niet anders want ik zie het leven gewoon doorgaan en zo word je 30 zo 40 en zo 50 nou ja het gaat zo snel allemaal.
Nu praten leeftijdsgenoten over relaties en misschien trouwen, nu praten leeftijdsgenoten over mogelijk kinderen en dat gaat verschuiven je kent het verhaal kinderen grootouders worden en uiteindelijk ga je dood.
Voor mijn gevoel heb ik zoveel gemist toen ik bezig was met mijn leven en dat heb ik van me af gegooit want als dat alles niet voor mij weggelegd is dan moet ik maar van het geluk van een ander genieten.
Waarom zou ik in godsnaam werken aan mijn herstel als ik niet eens weet of ik herstel?
Ja het is een beetje dubbel want doordat ik zo ben als ik nu ben ben en blijf je alleen je zal moeten meedoen om erbij te horen en dat is nou mijn probleem ik doe niet mee maar wat ik heb gedaan voldoe ik niet aan de eisen die gesteld worden.
Ik voel het zo dat ik nog zo mijn best kan doen maar het heeft me niks opgeleverd en wat zal het me op gaan leveren.
Want ik zie werk als de sleutel om te kunnen leven en heb je je daarin een machtspositie dan beslis je over het leven van die ander en ik heb me altijd een slaaf gevoeld op de werkvloer dus ga je dat mijden.
Mijn maat zei ooit eens van Alex een werkgever moet mij verdienen en hij had de controle of hij contract verlenging of in vaste dienst zou komen.
Daarme bedoel ik aan te geven dat het werkende leven voor mij voelde als een lijdensweg en dat is heeft er ook voor gezorgt dat ik ben wie ik nu ben.
Maar ondanks dit alles wil en zal ik als persoon zo dicht mogelijk blijven bij mezelf want als ik mezelf niet meer kan zijn en me dus een grote toneel speler moet zijn om te kunnen functioneren dan gaat dat mij niks opleveren.
Wat moet het leven dan opleveren dit dus zoals ik nu ben allen werk ik niet maar ik ben nog steeds Alex die je gewoon kunt bellen die geen handleiding heeft alleen gewoon niet werkt.
Dat wordt vaak niet begrepen en ik kan het niet uitleggen maar wordt vaak wel uitgelegd door anderen.
Werk heeft voor mij een betekenis gekregen dat het meer zou moeten zijn en is dan alleen maar meedoen nee het is de sleutel voor het leven die overtuiging heb ik wel degelijk maar hoe kan ik passen in dat plaatje van een succelvol leven en dat is voor mij allang niet meer geld nee dat is een invulling die ik nu nog niet kan maken maar daar heb ik tijd voor nodig maar ik ga wat doen dat is zeker.
Als ik nu zeg nu nog even niet dan krijg ik weerstand vanuit de maatschappij en dan word ik zo verdrietig want geef me nou even de tijd mensen is mijn vraag dan.
Het is zo druk in mijn hoofd en sorry ik kan dat niet aan de kant gooien door afleiding te zoeken in werk.
Dat is voor mij geen afleiding want ik ben de ganze dag aan het nadenken en dat kan ik beter thuis doen zonder druk zonder anderen om me heen die me niet eens kunnen benaderen.
Nee dat straks en misschien is het wel zo dat ik straks niet meer aangenomen word nou ja daar lig ik nu niet wakker van.
Dit is een beetje mijn verhaal heel anders als de anderen die geschreven hebben en dan merk je dat als je je realiseerd hoeveel mensen er psychische hulp nodig hebben er zoveel verschillende verhalen zijn.
Hoe jij daar invulling aan zou moeten geven kan ik niet precies zeggen maar ja blijf dicht bij jezelf zou ik zeggen.
Succes en groetjes Alex
lieve Thea,
Je hebt het al vaker geschreven en nog steeds schrik ervan. Maar ik heb het ook zien gebeuren toen ik opgenomen was. Ik was verbijsterd en heb echt maanden nodig gehad om te herstellen van wat ik gezien had. Mensen die niet serieus genomen worden, verpleging die vooral met zichzelf bezig is. Zelf heb ik er gelukkig niet al te veel last van gehad maar dat dit in Nederland voorkomt, ik vond het onvoorstelbaar totdat ik het zag gebeuren. Ik ben echt geschrokken van de verpleging. In de therapeuten heb ik wel vertrouwen, maar als mensen zoveel hadden meegemaakt met de verpleging was het vaak moeilijk voor ze om naar de therapië te gaan.
Behandel mensen met respect, neem ze serieus en ben duidelijk.
Poepsie, het verbaast me nog steeds dat jij vindt dat mensen met een depressie zichzelf vaak als “slachtoffer” zien. Lees jij niet wat mensen schrijven? Ik heb tijdens mijn opname veel depressieve mensen, niet 1 vond zichzelf slachtoffer. Het waren mensen die het moeilijk en de oplossing in zichzelf zochten. Een slachtoffer zoekt de oplossing niet in zichzelf die vindt dat hij/zij er zelf niets aan kan doen.
hallo thea ,ik schrok van bericht met opname wat zijn dat voor manieren om een mens te behandelen als een dier .
nou ik heb dit gelukkig niet gehad ,nou ik was dwars door de deuren te gaan ,jee ,zeg wat een manieren ik wist niet
wat ik las jij hebt het moeilijk gehad zeg ,nou meid ik neem mijn petje voor jou af ,ik zou hier niet tegen kunnen ,maar
je werd ook plat gespoten ,ja dan kunnen ze meer doen was jij zo ziek thea vreselijk ,en dat je er door bent gekomen
ben je sterk geweest ,ik weet ook zeker dat je dit nooit vergeet !!!!!! nou meis je bent een kanjer geweest pet af thea
en ik hoop dat het nu beterder met je gaat goed gedaan meis !!!! groetjes snoepy
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's